Unhooked
Maak kennis met een andere blik op mentale gezondheid.
Unhooked: Waarom Streven Naar Geluk Ons Soms Juist Verder Van Huis Brengt
Heb je er wel eens over nagedacht waar al die eindeloze verlangens vandaan komen? Dat knagende gevoel van tekort, de drang om steeds weer iets anders te bereiken—of dat nou een flitsende carrièremove, een betere relatie, of simpelweg meer rust in je hoofd is. Je zou kunnen zeggen: “Nou, ik wil gewoon van mijn angst af, ik wil meer zelfvertrouwen, en ik wil niet langer piekeren.” Logisch.
Maar stel je eens voor dat je dat allemaal bereikt en het je, gek genoeg, niet gelukkig maakt. Zou je er dan nog steeds zo hard voor vechten? Waarschijnlijk niet. Toch doen we het massaal, dag in dag uit.
Een simpele conclusie is dat we allemaal, onder al die doelen en wensen, in essentie dezelfde drijfveer hebben: we willen ons gelukkig, heel, vervuld en tevreden voelen. Dat verlangen voedt onze acties. Het stuurt onze ambities, onze dromen, zelfs onze kleine dagelijkse beslissingen. Ik noem het weleens de universele hulpvraag: “Ik wil me fijn en compleet voelen.”
Maar waarom voelt het zo frustrerend en vermoeiend om dat voor elkaar te krijgen? Waarom raken zoveel Millennials en Gen-Z’ers—en laten we eerlijk zijn, ook heel wat anderen—gevangen in een ronddraaiende maalstroom van zelftwijfel, bewijsdrang en faalangst? Je zou denken dat we met alle mogelijkheden om ons heen juist kalmer, zelfverzekerder en gelukkiger zouden worden. De praktijk bewijst echter vaak het tegenovergestelde.
In deze blogpost wil ik je meenemen in een ander perspectief. Een invalshoek die misschien haaks lijkt te staan op de heersende overtuiging dat je geluk kunt afdwingen als je maar genoeg traint, visualiseert en presteert. Wat als jezelf zijn al voldoende is om een diep gevoel van tevredenheid te ervaren? Ja, ik weet hoe dat klinkt: “Jezelf zijn,” alsof dat zo’n simpele, zoutloze adviesquote is die je op een tegeltje ziet. Maar soms is juist datgene wat op het eerste gezicht cliché lijkt, een enorme eyeopener wanneer je het écht gaat voelen.
Sta eens stil bij de reeks verlangens die we allemaal uitspreken of in stilte koesteren. Het kan beginnen met:
Of misschien ga je nog een stap verder:
We hunkeren allemaal naar iets. Maar als je erover nadenkt, blijven we zoeken omdat we geloven dat we dan ooit zullen landen bij een gevoel van diepe tevredenheid. Want stel, je krijgt eindelijk die droombaan, maar je voelt je er slechter door—dan zou je die baan toch niet willen? Het draait dus niet alleen om de uitkomst, maar om wat we hopen te voelen zodra we datgene hebben bereikt.
Vanaf jonge leeftijd leren we dat we iets moeten doen om ons gelukkiger te voelen. Huilt een kind? Dan is er een speen, een fles, een knuffel. Zo raak je geconditioneerd dat je, met de juiste actie of de juiste externe prikkel, je innerlijke onrust kunt sussen. Op latere leeftijd krijgt die conditionering een duizendvoud aan uitingsvormen: afleiding zoeken in eten, alcohol, Netflix, scrollen door Instagram, of juist obsessief productief zijn.
Kijk naar Millennials en Gen-Z’ers: van alle kanten klinkt dat je álles kunt maken van je leven als je maar wilt. De keuzemogelijkheden zijn oneindig. En door social media en globalisering zie je talloze voorbeelden van mensen die, ogenschijnlijk moeiteloos, precies dat doen wat jou ook wel wat lijkt. Of wat je denkt te moeten willen.
Het gevolg? Ergens sluimert een idee dat je eigenlijk nooit genoeg doet. Nooit snel genoeg, groot genoeg, opvallend genoeg. Alsof je voortdurend in een race bent met een ongrijpbare tegenstander. Je blijft vergelijken. Je blijft denken dat jij er nog lang niet bent. Het is een harde wedstrijd in je hoofd, en je vraag je af hoe je daar ooit rust in kunt krijgen.
Zonder dat je het doorhebt, kun je belanden in wat ik noem de Hooked-cyclus. Het lijkt wat op een rat die in een tredmolen rent en rent, maar geen meter vooruitkomt. Je bent hooked aan het idee dat als je maar beter je best doet, je eindelijk die bevrediging gaat vinden. Hier zit iets tragisch in: hoe harder je rent, hoe vermoeider je wordt, en hoe meer je het gevoel hebt dat je faalt wanneer je niet die ultieme ‘eindstreep’ bereikt.
Kortom, we kijken buiten onszelf. We hopen daar iets te vinden dat ons laat inzien dat we goed genoeg zijn. Maar telkens blijkt dat geluk en tevredenheid zich gedragen als een vluchtige liefdesrelatie: ze lijken soms even bereikbaar, maar glippen daarna snel door je vingers.
Hier komt het perspectief van Unhooked om de hoek kijken. In mijn psychologiepraktijk in Utrecht kijken we niet in de richting van nóg meer zelfverbetering. We draaien de boel om.
Een logische vraag is: “Wie is eigenlijk degene die zo wanhopig zoekt?” Met andere woorden, wie of wat ben jij los van je gedachten, gevoelens, angsten en verlangens? Wat blijft er over als je even niet bezig bent met ‘moeten worden’ of ‘iets willen hebben’?
Klinkt wat abstract misschien, maar stel je eens voor dat er achter alle stormen in je hoofd een stilte schuilt die niet oordeelt, geen bewijsdrang heeft, niet bang is om te falen, en je ook niet de hemel in prijst. Eerder een neutraal bewustzijn. Een soort basiskern die, als je erop let, al die verschijnselen—gedachten, emoties—opmerkt.
In veel spirituele en psychologische tradities is dit geen nieuwe gedachte. Maar het daadwerkelijk ervaren of zelfs praktisch inzetten in je leven kan een grote omslag betekenen. Want als je beseft dat je geluk niet van buitenaf komt, maar een al aanwezige mogelijkheid is die door je eigen mentale drukte vaak ondergesneeuwd raakt, dan verandert je strategie.
Ja, hier komt de paradox om de hoek kijken: je hoeft er dus eigenlijk niets voor te doen. Dat is voor onze maakbare geesten nogal een lastige boodschap. We zijn gewend aan checklists en to-do-lijstjes, aan methodes en schema’s waarmee we zogenaamd onszelf optimaliseren. Maar dit is anders.
Dat wil overigens niet zeggen dat er geen oefeningen, gesprekken of ervaringen zijn die je kunnen helpen die stilte en die tevredenheid in jezelf te herkennen. Het betekent alleen dat je niet nog meer lagen hoeft toe te voegen, maar dat je eerder iets loslaat: het eindeloze moeten worden van iets anders dan wie je nu bent.
In mijn praktijk Unhooked werk ik veel met Millennials en Gen-Z’ers die een breed scala aan klachten hebben: angst, onzekerheid, stress, depressieve gevoelens, zingevingsvragen. Vaak zijn het mensen die zó hun best doen om het goed te doen—of tenminste niet door de mand te vallen. En eerlijk gezegd herken ik dat ook bij mezelf en in de maatschappij als geheel.
We hebben talloze therapievormen die vooral kijken naar wat moet er beter? Of waar heb jij nog een tekort? Dat kan zeker nuttig zijn wanneer je bepaalde gedragspatronen wilt begrijpen of doorbreken, laat dat duidelijk zijn. Maar mijn insteek is net een tikkeltje anders: ik zie jou niet als iemand die een fundamenteel gebrek heeft. Ik zie je als iemand die verstrikt is geraakt in een misverstand.
Dat misverstand is de aanname dat jij een leegte in jezelf moet vullen met dingen van buitenaf. Of dat je aan een bepaald ideaalbeeld moet voldoen. En dáár zit vaak de angel van talloze klachten.
Een simpele oefening
Ik stel mensen in therapie vaak een vraag: “Kun je voor één moment stoppen met dingen willen verbeteren?” Gewoon één minuut. Wat voel je dan? Wat gebeurt er als je al die drang om iets te bereiken even parkeert? Vaak voel je eerst onrust, en misschien angst. Maar als je daar niet van wegloopt, kan er opeens iets van rust en ruimte ontstaan. Alsof je even vrij bent van de eindeloze eisen van de ‘maakbare’ wereld om je heen.
Veel mensen vragen me: “Betekent jezelf zijn dan dat je maar niks meer hoeft te doen? Ga je alleen maar mediteren op een yogamat en klaar?” Niet per se. Het betekent dat je je drive om iets te ondernemen niet langer baseert op een gevoel van tekort. Natuurlijk kun je nog steeds dromen over die droombaan of een avontuurlijke reis. Maar de krampachtige lading eromheen—die innerlijke stem die zegt “Ik ben nu nog niet goed genoeg, dus ik moet alles op alles zetten om dat wél te worden”—valt weg.
Wie in dat opzicht ‘unhooked’ is, beweegt vanuit een ander gevoel. Niet vanuit angst of bewijsdrang, maar vanuit interesse, passie of spontaniteit. Je zou het kunnen vergelijken met muziek maken omdat je ervan geniet, in plaats van muziek maken omdat je wanhopig hoopt dat anderen je beter zullen vinden.
Bij Unhooked kijk ik samen met jou naar dat fundamentele misverstand. Ik richt me niet op het toevoegen van allerlei nieuwe ‘trucjes’ of ‘technieken.’ Het gaat juist om herkennen wat er al onder alle lagen van gedachten en gevoelens zit. Want hoewel gedachten en emoties natuurlijk belangrijk zijn, vormen ze niet je diepste kern.
Nogmaals, dit betekent niet dat ik je adviseer om passief op je bed te blijven liggen en te denken: “Ik ben al helemaal goed, dus ik doe niets meer.” Kijk, als je oprecht wilt bijdragen aan de wereld, een nieuwe vaardigheid wilt leren of iets wilt creëren, dan kan dat nog steeds. Maar nu gebeurt het vanuit een gevoel dat je niet langer incomplete puzzelstukjes aan het zoeken bent om jouw eigen gat te dichten. Je zet stappen vanuit rust, niet vanuit paniek.
Ik gebruik graag de metafoor van de blauwe hemel. Je kunt de wolken zien als gedachten, zorgen, stress en verlangens. Als je vanuit de grond omhoogkijkt, kan de lucht soms helemaal bedekt zijn met donkere wolken, en dan denk je: “Er is geen blauwe lucht.” Maar feitelijk weet je dat die blauwe lucht altijd aanwezig is, ook al zie je ‘m op dat moment niet.
Zo werkt het in je geest ook. Er is altijd een diepere laag van bewustzijn die helder is. Een plek waar je rust kunt ervaren, ongeacht hoeveel ‘wolken’ (verlangens of angsten) zich op dat moment aandienen. De truc is niet om die wolken te bevechten of te manipuleren, maar om te beseffen dat ze komen en gaan, terwijl die blauwe lucht intact blijft.
Misschien vraag je je af waarom deze benadering zo resoneert bij Millennials en Gen-Z. Eerlijk gezegd denk ik dat het komt doordat zij in een tijdperk zijn opgegroeid waar keuzemogelijkheden eindeloos lijken en het vergelijken met anderen vrijwel onvermijdelijk is. We hebben te maken met persoonlijke ontwikkelingshypes, enorme sociale druk en de voortdurende boodschap dat je meer moet doen om iets van je leven te maken.
Dit leidde tot hoge ambities én hoge stressniveaus. Burn-outs op jonge leeftijd zijn niet langer een uitzondering, maar worden steeds vaker als ‘normaal’ gezien. De stapel zelfhulpboeken en cursussen groeit met de dag, maar ergens blijft dat sluimerende gevoel van “Ben ik al goed genoeg?”
Het is alsof we met z’n allen in een trein zitten die maar doorraast, en een stem roept door de intercom: “Nog even doorzetten, want bij de volgende halte ben je écht gelukkig!” Maar naarmate de rit langer duurt, beseffen steeds meer mensen dat er geen ‘eindhalte’ is. De trein stopt maar niet.
Bij Unhooked in Utrecht werk ik met gesprekken, metaforen en oefenen gericht op direct ervaren. Denk aan mindfulness-achtige methodes, maar dan vaak in een nuchtere, toegankelijke setting. Geen zweverig gedoe, maar eenvoudige aanwijzingen die je helpen ervaren dat je niet je gedachten bent, maar ze hebt.
Wanneer je doorhebt dat je gedachten niet altijd waar zijn, en dat je er niet voor hoeft te vluchten of ze te gehoorzamen, ontstaat er ruimte. Ruimte om te voelen wie je bent zonder dat alles continu draait om “is dit goed genoeg?”
Een bijkomend gevolg van dit proces is dat je ruimte krijgt om te onderzoeken wat je werkelijk wilt in je leven, los van de druk om te voldoen aan een ideaalplaatje. Misschien ontdek je dat je huidige baan eigenlijk niet zo slecht bij je past, maar dat je er met een verkeerd motief instapte (namelijk om te bewijzen dat je succesvol bent). Zodra je niet meer vanuit een krampachtige houding werkt, blijkt dat je werk best OK is.
Of je ontdekt juist dat je hart ligt bij iets totaal anders, en dat je gewoon bang was om niet aan de verwachtingen te voldoen als je een andere koers zou kiezen. In plaats van te denken “Ik moet breken met alles” kun je nu vanuit rust en nieuwsgierigheid kijken waar je wel energie van krijgt.
Wees gerust: ik ga niet beweren dat al je levensthema’s in één klap verdwijnen. Je zult nog steeds dagen hebben dat je je rot voelt, twijfelt of boos bent. Maar omdat je niet langer bang bent voor die emoties, of ertegen vecht, verliezen ze hun allesoverheersende macht.
Zie het als golven op de zee: de ene dag zijn ze hoger, de andere dag kalmer. Maar de zee zelf—de diepte van het water—is rustig en stabiel, ongeacht de golfslag aan de oppervlakte.
Millennials en Gen-Z staan bekend als de generaties die alles willen meemaken, maar tegelijkertijd bang zijn om dingen te missen. Ze willen betekenisvol werk, een leuke vriendengroep, ruimte voor persoonlijke groei, een tof Instagram-profiel, en ondertussen ook hun hoofd cool houden. Het is een zware rugzak die ze meedragen.
Terwijl je misschien denkt dat je extra hard moet werken om daar balans in te vinden, stelt het Unhooked-perspectief voor dat je juist kunt stoppen met die poging om het allemaal perfect te krijgen. Als je dat doet, ontstaat er paradoxaal genoeg vaak méér ruimte voor echte verbinding, creativiteit en ontspanning.
Ik sprak ooit met iemand—laten we haar Sara noemen—die vastzat in haar verlangen naar goedkeuring. Ze wilde niets liever dan succesvol lijken in de ogen van haar ouders, haar baas, haar vriendenkring. Dus maakte ze ellenlange uren, nam ze alle projecten aan die op haar pad kwamen, en had ze geen tijd meer om simpelweg te genieten van een wandeling of een spontaan avondje met vriendinnen.
Nadat we een paar gesprekken hadden gevoerd, ontdekte ze een patroon: haar zelfwaarde was altijd verbonden aan wat anderen van haar vonden. Zodra ze complimenten kreeg, voelde ze zich even opgelucht. Maar een kritische blik of een ongeïnteresseerde reactie kon haar compleet omverblazen.
Langzaam ging ze beseffen dat er een laag in haar was—een stilte, een ontspannen “ik-ben-OK”-gevoel—die niet afhankelijk was van andermans oordeel. In eerste instantie voelde dat raar. Alsof ze niet wist hoe ze met die innerlijke vrijheid moest omgaan. Maar nadat ze het een paar keer had ervaren, zei ze: “Dit is zo rustig. Ik hoef even niks te fixen aan mezelf.”
Haar leven veranderde niet direct radicaal: ze werkt nog steeds in dezelfde sector, heeft haar vrienden niet ‘vervangen,’ maar ze staat nu anders in haar activiteiten. Een groot verschil is dat ze haar hunkering naar goedkeuring bewuster opmerkt, er niet meteen op reageert, en daardoor meer keuzes maakt vanuit wat werkelijk bij haar past.
‘Je bent al genoeg.’ Het klinkt bijna te simpel om waar te zijn, maar laat dat nou juist de kern van mijn visie zijn. “Maar, hoe pas ik dit dan toe in mijn dagelijkse leven?” zul je denken. Nou, sta eens stil bij de momenten dat je je slecht voelt. Welke gedachten gaan er door je hoofd? Meestal zoiets als: “Ik ben niet goed bezig, ik faal, ik moet meer doen.”
En stel je dan voor dat je in dat moment even die gedachte opmerkt en zachtjes denkt: “Hé, daar gaat-ie weer, die gedachte. Bedankt voor je suggestie, maar ik geloof niet dat ik je nu nodig heb.” Je hoeft er niet van te schrikken, je hoeft ‘m niet weg te duwen, je hoeft er geen gevecht mee aan te gaan. Je laat ‘m passeren als een wolk aan de lucht.
Wanneer je dat regelmatig doet, ga je voelen dat er iets van jou—noem het bewustzijn, aanwezigheid, of hoe je wilt—bestaat buiten die eindeloze stroom van oordelen. En vanuit daar kun je op een natuurlijke manier handelen. Je stelt grenzen als dat nodig is, of je geeft jezelf een dagje vrij als dat verstandig voelt, of je zegt ‘nee’ tegen een extra project als je merkt dat je te uitgeput bent.
Iemand vroeg me ooit: “Wanneer weet ik of ik unhooked ben?” Het antwoord zit ‘m in een subtiele realisatie: je merkt dat je drang om te worden in plaats van te zijn afneemt. Je voelt je lichter, zonder dat er per se iets groots is veranderd in je leven.
Het is niet een ‘status’ die je op een dag behaalt, om daarna nooit meer om te kijken. Je zult heus nog weleens terugvallen in oude patronen. Maar hoe vaker je contact maakt met die rustige kern, hoe beter je gaat merken dat je niet hoeft te grijpen, te rennen of te vluchten voor je eigen onrust.
Je bent Unhooked op het moment dat je beseft dat je bent wie of wat je zoekt. Dat klinkt als een filosofische oneliner, maar kan in de praktijk voelen als een kalm besef: “Oh, ik ben dus niet mijn problemen, ik ben niet mijn bewijsdrang, ik ben niet mijn faalangst—ik ben het tevreden gewaarzijn dat op de achtergrond zit.
Ga je dan nooit meer iets willen? Natuurlijk wel! Maar het grote verschil is dat je wensen niet langer voortkomen uit een schrijnend gevoel van tekort, maar uit nieuwsgierigheid, interesse of simpel plezier. Je bent niet meer gebonden aan de gedachte dat jouw waarde afhangt van je laatste prestatie of compliment.
Voor veel Millennials en Gen-Z’ers is deze manier van kijken een zegen. Omdat het plotseling het eindeloze streven relativeert, de lat wat lager legt, en ruimte geeft om echt bij jezelf te komen. Dat betekent niet dat je geen ambities meer mag hebben, maar wel dat je ophoudt je eigenwaarde daarvan af te laten hangen.
Een uitnodiging
Mocht je dit verhaal lezen en denken: “Ja, ik voel hier iets bij, maar hoe dit eigen te maken,” dan nodig ik je uit om eens langs te komen in mijn praktijk in Utrecht.
Ik zal je niet vertellen hoe je jezelf moet verbeteren. Ik zal je wel helpen te ontdekken hoe je via bewustzijn een andere relatie kunt aangaan met je gedachten en gevoelens. Zodat je jezelf niet langer probeert te repareren, maar simpelweg ontdekt dat je al genoeg bent.
Neem vrijblijvend contact op voor een kennismaking.
Dit vind je misschien ook interessant
© 2025 Unhooked All Rights Reserved
Unhooked
Goeman Borgesiuslaan 77
3515 ET Utrecht
be.unhooked@gmail.com
0618242420
KVK 92353118
BIG 69933821925
